Αν υπάρχει μία ημερομηνία που έχει σημαδέψει το ελληνικό μπάσκετ, αυτή είναι η 14η Ιουνίου 1987! Αυτή η ημέρα αποτέλεσε εφαλτήριο για την περαιτέρω εξέλιξη του αθλήματος, αλλά κυρίως σημάδεψε όλους τους Έλληνες εντός και εκτός των συνόρων. Με αφορμή την συμπλήρωση 31 χρόνων από το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα στην Ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, το ΑΠΕ-ΜΠΕ ξετυλίγει τις αναμνήσεις εντός και εκτός παρκέ εκείνου του άθλου, της πρώτης εθνικής ανάτασης! Οι εκδηλώσεις λατρείας από τους Έλληνες φιλάθλους από τις 3 μέχρι και τις 14 Ιουνίου 1987 παραμένει η πιο ζωντανή εικόνα στο μυαλό όλων!
Πίσω… στον Ιούνιο του 1987 ο ελληνικός αθλητισμός χρειαζόταν μία επιτυχία, οι Έλληνες αναζητούσαν ένα θαύμα και οι «12» διεθνείς του Κώστα Πολίτη ανέλαβαν να γίνουν τότε οι ήρωες μας, οι ήρωες που τόσο είχε ανάγκη ολόκληρος ο ελληνισμός. Τι κι αν το ποδόσφαιρο ήταν πάντα το άθλημα που υπερτερούσε στις συνειδήσεις των Ελλήνων φιλάθλων, τι κι αν το μπάσκετ μέχρι τότε έχαιρε εκτίμησης από μία μειοψηφία της ελίτ, μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό, δύο εύστοχες βολές από τον Αργύρη Καμπούρη στον τελικό με την Ε.Σ.Σ.Δ μέσα στο Σ.Ε.Φ. αποδείχτηκαν αρκετές για να ανακηρυχτεί το μπάσκετ… εθνικό σπορ! Από τότε, ακολούθησε το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Ζάγκρεμπ το 1989. Κι αν το χρυσό μετάλλιο της Εθνικής ποδοσφαίρου στο EURO 2004 στην Πορτογαλία ξαναέβγαλε όλους τους Έλληνες στο δρόμο, έναν χρόνο αργότερα η «επίσημη αγαπημένη» μας χάρισε ένα ακόμη χρυσό σε Ευρωμπάσκετ το 2005 στο Βελιγράδι, αλλά και το αργυρό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ 2006 στην Ιαπωνία. Το 2009, η Εθνική κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, το οποίο ήταν και το τελευταίο μετάλλιο για την εθνική ανδρών!
Σε ατομικό επίπεδο, ο Νίκος Γκάλης είχε αναδειχθεί MVP της διοργάνωσης και πρώτος σκόρερ με 296 πόντους σε 8 αγώνες. Τον ακολούθησαν οι Τζάμσι με 222, Ζέλιγκ με 211 και Ρίβα με 194 πόντους. Κορυφαίος στις ασίστ ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο τότε αρχηγός και μετέπειτα Ομοσπονδιακός τεχνικός μοίρασε 17 ασίστ, μία περισσότερη από τον Μπρουναμόντι. Στην καλύτερη 5άδα επιλέχθηκαν δύο Έλληνες, οι Γκάλης και Φασούλας. Οι άλλοι τρεις ήταν οι: Μαρτσουλιόνις (με δεύτερο πλέι μέικερ τον Γιαννάκη), Βολκόφ και Χιμένεθ.
Η 14η Ιουνίου λοιπόν ανήκει στους Γκάλη, Γιαννάκη, Σταυρόπουλο, Λινάρδο, Καμπούρη, Καρατζά, Ρωμανίδη, Φιλίππου, Φασούλα, Ιωάννου, Χριστοδούλου και Ανδρίτσο και όλους τους πρωταγωνιστές της «επίσημης αγαπημένης» του 1987 που με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα συγκίνησαν τους απανταχού Έλληνες. Αυτή η ημέρα στην Ελλάδα πρέπει να είναι αφιερωμένη στο μπάσκετ!
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
====================
Αρχηγός και ηγέτης της Εθνικής Ελλάδας του 1987, ο Παναγιώτης Γιαννάκης ύψωσε πρώτος το κύπελλο του πρωταθλητή Ευρώπης στο ΣΕΦ και μαζί ανέβασε στα ύψη και την εθνική υπερηφάνεια όλων των Ελλήνων. Ο απλός κόσμος δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Εκείνος; «Πάρα πολλά μπορεί να θυμηθεί κάποιος από αυτή τη μεγάλη έκρηξη του Έλληνα, ο οποίος έχει προσόντα, ο οποίος κατόρθωσε να συνεργαστεί με το διπλανό του και να πιστέψει σε πράγματα που δεν βγήκαν μέσα από εκπαίδευση συστηματική… “πανεπιστημιακή” πολλών αθλητών όπως γινόταν σε προηγμένες αθλητικές χώρες. Όπως δηλαδή η ΕΣΣΔ, η ενωμένη Γιουγκοσλαβία ή οι ΗΠΑ που είχαν οργανωμένο αθλητισμό. Αυτή η Εθνική πέτυχε το ακατόρθωτο.. κι αυτό έγινε γιατί υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν και μπόρεσαν να δώσουν αυτή την ώθηση στο μυαλό και στο συναίσθημα του Έλληνα γενικώς, όχι μόνο των ανθρώπων του αθλητισμού, αλλά και των ανθρώπων που έκαναν κάποιο άλλο επάγγελμα».
Ποιες εικόνες έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό του Παναγιώτη Γιαννάκη από τον άθλο του ΄87; «Έβλεπες παντού έκπληκτα πρόσωπα, με μεγάλο ενθουσιασμό. Δεν μπορείς να το ξεχάσεις αυτό. Ήταν μοναδική η συγκίνηση. Τη ζούσες κάθε μέρα και πιο έντονα, παιχνίδι με το παιχνίδι. Το Ευρωμπάσκετ του ’87 θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό μου. Κανείς δεν το ξεχνάει όσο και να περνά ο χρόνος».
Η Εθνική Ελλάδας μόνο φαβορί δεν ήταν στη γραμμή της εκκίνησης της τελικής φάσης εκείνου του Ευρωμπάσκετ. Ο αρχηγός της Εθνικής θυμάται: «Είναι δεδομένο ότι από τακτικής άποψης πιθανόν κάποια πράγματα να βοήθησαν λίγο παραπάνω, αλλά σίγουρα ένα πολύ σημαντικό στοιχείο ήταν ότι ομάδες πριν λίγα χρόνια σε κέρδιζαν με μεγάλη διαφορά. Το χρυσό μετάλλιο ήταν θέμα τακτικής, διαφοράς επιπέδου αθλητικής και πίστης. Η προσπάθεια ξεκίνησε από το 1985, μετά τον αποκλεισμό μας από το Ευρωμπάσκετ της Γερμανίας. Όλα χτίστηκαν με πολύ δουλειά έκτοτε».
Έκανε τη διαφορά το γεγονός πως αυτή η Εθνική είχε έναν Γκάλη και έναν Γιαννάκη; «Θεωρώ ότι ο καθένας σ΄ αυτή την ομάδα είχε σημαντική προσφορά. Λένε ότι ο καλύτερος προπονητής είναι ο αντίπαλός σου στις προπονήσεις ή στα παιχνίδια. Εγώ το πιστεύω αυτό. Μόνο απ΄ αυτό καταλαβαίνεις τι βοήθεια μπορεί να δώσει ένας παίκτης που συμμετείχε έστω και μόνο στην προσπάθεια να προετοιμαστούμε. Με τον Νίκο (Γκάλη) είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε, βάζοντας τους εγωισμούς μας λίγο πιο κάτω από την ομάδα. Αυτό ήταν σημαντικό στοιχείο και τεχνικά άρχισαν σιγά σιγά να συμπληρώνουν την ομάδα νέα παιδιά με μεγάλο ταλέντο που πλαισίωσαν την ομάδα».
Οι ανέκδοτες ιστορίες από εκείνο το χρυσό Ευρωμπάσκετ είναι αμέτρητες. «Δεν θα ξεχάσω όταν αρχίσαμε να κάνουμε μεγάλες νίκες που ο Φιλίππου, ο οποίος ήταν τραυματίας, ανέβαινε σε μηχανές που ερχόντουσαν για να προηγούνται του πούλμαν προκειμένου να βοηθήσουν να φτάσουμε πιο γρήγορα. Και ο Φασούλας θυμάμαι μια φορά ανέβηκε σε μια μηχανή στο δρόμο απ΄ το ΣΕΦ στο ξενοδοχείο (γέλια).»
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης θυμήθηκε και την επίσκεψη της μεγάλης Μελίνας Μερκούρη, υπουργό Πολιτισμού τότε, για να τους συγχαρεί. «Αφού μας συνεχάρη στ’ αποδυτήρια είχαμε πάει στο στούντιο που υπήρχε μέσα στο ΣΕΦ και μιλούσαμε στην τηλεόραση. Ήμουν συναισθηματικά φορτισμένος, εκείνη το κατάλαβε και με ρώτησε τι είχα. Φαινόμουν συγκινημένος γιατί απ’ το μυαλό μου περνούσαν οι 40 πόντοι που είχαμε δεχτεί σε παλαιότερους αγώνες από τη Σοβιετική Ένωση ή οι 40 από αμερικανικά πανεπιστήμια… και ξαφνικά με κόπο και με πίστη η ομάδα είχε φτάσει να κερδίζει τις μεγάλες αυτές δυνάμεις του παγκόσμιου μπάσκετ. Όταν μιλάς, αυτές οι νίκες είναι μόνο δύο κουβέντες, αλλά για να γίνουν οι 40 πόντοι… νίκη, χρειάστηκε κοπιαστική δουλειά. Δεν ήταν η πρώτη μου χρονιά στην Εθνική. Ήμουν 28 χρόνων το 1987. Τα είχα ζήσει όλα όσα είχαν προηγηθεί με την Εθνική. “Οι Έλληνες θα είσαστε κοντά εκεί, αλλά στο τέλος θα χάνετε”. Έτσι μας αντιμετώπιζαν. Αυτό της είχα πει. Πως είχαμε ξεκινήσει από πολύ χαμηλά».
Η αγκωνιά του γίγαντα Τκατσένκο έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη σε όλους τους Έλληνες φιλάθλους, κάθε ηλικίας που παρακολούθησαν τον τελικό με την ΕΣΣΔ, είτε μέσα από το ΣΕΦ, είτε από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Και σίγουρα δεν την ξεχνά… αυτός που τη δέχτηκε, ο Παναγιώτης Γιαννάκης: «Από την Εθνική εφήβων είχαμε βρεθεί αντίπαλοι με τον Τκατσένκο. Ήταν κλειστός σαν χαρακτήρας. Μεγαλόσωμος από τότε, αλλά ήρεμος. Και όχι μόνο μεγαλόσωμος, αλλά και δυνατός. Ήταν αθλητικό παιδί. Σ’ εκείνη τη φάση ζαλίστηκα. Στην προσπάθεια να πιάσω την μπάλα αν την κατέβαζε στο στήθος (συνήθως οι ψηλοί παίρνουν το ριμπάουντ και κατεβάζουν την μπάλα) αυτός -τεχνικά ήταν καλός- την κράτησε ψηλά, αλλά κατέβασε τους αγκώνες… εκεί είδα τον ουρανό…» (γέλια)
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης -όπως λέμε- ζούσε το παιχνίδι. Και ήταν αυτό το πάθος με το οποίο αγωνιζόταν πέρα από τις εκπληκτικές αμυντικές και τεχνικές ικανότητές του που τον έβαλαν στις καρδιές των Ελλήνων. Ως παίκτης σε συλλογικό επίπεδο και ως προπονητής σήμερα, όμως έχει ακούσει αρκετές φορές από τους φιλάθλους μιας αντίπαλης ομάδας την… προτροπή «κλάψε, κλάψε». Τι σκέφτεται τότε; «Πολλές φορές οι άνθρωποι χαρακτηρίζουμε με υπερβολή κάποιους ανθρώπους που αντιδρούν συναισθηματικά. Μου θυμίζει γενικώς την καριέρα μου. Ξεκίνησα από μία μικρή ομάδα, μία ομάδα όχι νικητών, αλλά που έπρεπε να γίνουν νικητές. Δεν πήγα στους πρωταθλητές. Αν κάποιος το αναλογιστεί… ήμουν ένας άνθρωπος που κι από μικρός ξεκίνησα από μια ομάδα μικρότερης κατηγορίας και προσπάθησα να γίνω πρώτος. Ο Ιωνικός Νικαίας έφτασε να γίνει μέχρι και 2ος (αν και από τιμωρία βρέθηκε 5ος εκείνη τη χρονιά). Η ομάδα μου δεν ήταν πρωταθλήτρια, ξεκίνησα από πολύ χαμηλά και βοήθησα κι εγώ να φτάσουν στην κορυφή. Κι αυτό είναι κάτι που μου αρέσει που το βίωσα. Με θεωρώ ευτυχισμένο ως άνθρωπο που βιώνω τέτοιες προσπάθειες. Γίνεσαι μέσα από αυτή τη διαδικασία ένας άνθρωπος που εκτιμάς τους ανθρώπους που σε κάθε επίπεδο κάνουν την προσπάθειά τους, γιατί θα ήθελες τον ίδιο σεβασμό. Και θα πρέπει να τη συνεχίσουν αυτή την προσπάθεια».
Πρώτος σε συμμετοχές ως παίκτης στην Εθνική Ελλάδας μέχρι σήμερα… με τον δεύτερο να ακολουθεί με διαφορά… τριψήφιου νούμερου, ο αρχηγός του 1987 στέφθηκε αργυρός παγκόσμιος πρωταθλητής το 2006 στην Ιαπωνία ως Ομοσπονδιακός της Εθνικής ανδρών. «Στην Εθνική έπαιζα από το 1976 και το 1979 πήγαμε στην Αμερική και χάναμε με 30-40 πόντους από πανεπιστημιακές ομάδες της β΄ κατηγορίας. Και το 2006 η Εθνική Ελλάδας έκανε υπερήφανους τους Έλληνες σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο του μπάσκετ. Τι άλματα είναι αυτά;» αναρωτιέται μεγαλόφωνα ο προπονητής που οδήγησε την «επίσημη αγαπημένη» στη μεγάλη νίκη επί των ΗΠΑ και στην κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας.
Έναν χρόνο νωρίτερα, το 2005, ο Παναγιώτης Γιαννάκης χάρισε στην Εθνική Ελλάδας μπάσκετ το δεύτερο χρυσό μετάλλιο στην ιστορία της. Αυτή τη φορά ως ομοσπονδιακός προπονητής. Ποιο μετάλλιο είναι το πιο ξεχωριστό στην καρδιά του; «Το ‘87 είναι ξεχωριστό για ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό γιατί έδωσε ώθηση σε όλα τα παιδιά να πιστέψουν ότι μπορεί να είναι πρωταγωνιστές στον παγκόσμιο αθλητικό συναγωνισμό. Να το πιστέψουμε όλοι οι Έλληνες, ειδικά σήμερα, ότι μπορούμε να συναγωνιστούμε οποιονδήποτε, όποια δουλειά κι αν κάνει ο καθένας μας. Χρειάζεται μόνο υπομονή και θέληση».
Το χρυσό του ’87 έχει λοιπόν ξεχωριστή θέση στην καρδιά του Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά ο ίδιος προσθέτει αμέσως μετά: «Το 1987 ήμουν παίκτης, αλλά σαν πατέρας χάρηκα διπλά γι’ αυτά που πετύχαμε με τα παιδιά μας στη συνέχεια. Όταν το μέλλον κάνει ένα βήμα περισσότερο στο παρόν είναι ευτυχία για το παρελθόν!»
Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΡΥΣΟ
======================
03/06/87 Ελλάδα-Ρουμανία 109-77
04/06/87 Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία 84-78
05/06/87 Ελλάδα-Ισπανία 89-106
06/06/87 Ελλάδα-Σ. Ένωση 66-69
07/06/87 Ελλάδα-Γαλλία 82-69
10/06/87 Ελλάδα-Ιταλία 90-78
12/06/87 Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία 81-77
14/06/87 Ελλάδα-Σ. Ένωση 103-101
Τελικός – Κυριακή, 14 Ιουνίου
Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση: 103-101
Ελλάδα (Κώστας Πολίτης): Γκάλης 40 (1), Γιαννάκης 10 (2), Καμπούρης 10, Χριστοδούλου 10 (2), Φασούλας 12, Ανδρίτσος 10, Ιωάννου 8 (1), Ρωμανίδης 3, Φιλίππου
Σοβιετική Ένωση (Αλεξάντερ Γκομέλσκι): Βάλτερς 23 (4), Μαρτσουλιόνις 16, Χομίτσιους 10, Τσατσένκο 14, Γιοβάισα 17 (4), Βολκόφ 4, Ταρακάνοφ 5, Γκομπόροφ 4, Τιχονένκο, Μπαμπένκο, Παγκράσκιν 8.
ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ
1. ΕΛΛΑΔΑ
2. Ε.Σ.Σ.Δ.
3. ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ
4. ΙΣΠΑΝΙΑ
5. ΙΤΑΛΙΑ
6. ΓΕΡΜΑΝΙΑ
7. ΠΟΛΩΝΙΑ
8. ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ
9. ΓΑΛΛΙΑ
10. ΟΛΛΑΝΔΙΑ
11. ΙΣΡΑΗΛ
12. ΡΟΥΜΑΝΙΑ
ΠΗΓΕΣ: ΕΡΤ1, ΑΠΕ-ΜΠΕsports.ert.gr.
2018-06-14 21:50:26
