Αφιέρωμα στη Ford: Re-born in USA

Είναι αρχές Γενάρη του 1987 στο Ντιτρόιτ. Μια ισχυρή χιονοθύελλα σαρώνει τους δρόμους κατά μήκος του Warren και του Forest and Mack. Ακόμα και μέσα στους σταθμούς του μετρό το κρύο είναι αδυσώπητο. Εκείνο το πρωινό της Παρασκευής ο τότε δήμαρχος της πόλης, Coleman Young, εγκαινιάζει την πρώτη Διεθνή Εκθεση της Βόρειας Αμερικής (NAIAS) στο αχανές εμπορικό κέντρο «Cobo». Το παγοδρόμιο στο παρακείμενο στάδιο «Joe Louis» έχει σκεπαστεί για να φιλοξενήσει ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της έκθεσης, την παρουσίαση της Ford.

Η αλήθεια είναι ότι οι διοργανωτές δεν θα μπορούσαν να διαλέξουν χειρότερη χρονική συγκυρία για μια τέτοια παρουσίαση. Οι περισσότεροι μόλις έχουν επιστρέψει από τις διακοπές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, ο καιρός είναι τόσο κακός που καθιστά επικίνδυνη οποιαδήποτε πτήση και μόλις τον περασμένο Οκτώβριο η Μαύρη Κυριακή του Χρηματιστηρίου έριξε μια βαριά σκιά στην οικονομία. Μα την αλήθεια οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για τους Big Three της αμερικάνικης αυτοκινητοβιομηχανίας, την GM, τη Ford και την Chrysler. Σε εκείνη την πρώτη έκθεση παρουσιάστηκε μόνο ένα νέο μοντέλο, η Cadillac Allanté, και πέντε πρωτότυπα.

Το 1987, λοιπόν, δεν ήταν ούτε κατά διάνοια μια καλή αρχή. Μολαταύτα η έκθεση με τα χρόνια ισχυροποιήθηκε και μάλιστα γνώρισε και κάμποσα χρόνια δόξας. Δεν έγινε για δύο χρόνια εξαιτίας της πανδημίας αλλά το 2022 επέστρεψε, μόνο που έγινε τον Σεπτέμβριο και αυτή τη φορά η Ford έκλεψε την παράσταση με την παρουσίαση της ολοκαίνουριας Mustang 7ης γενιάς και του αμιγώς ηλεκτρικού pick-up F-150 Lightning.

Το τελευταίο είχε τόση επιτυχία που η Ford αποφάσισε να επεκτείνει την παραγωγή του από τα 20.000 κομμάτια ετησίως που είχε προγραμματίσει αρχικά στα 150.000! Το σπίτι του Lightning είναι ένα νέο εργοστάσιο μέσα στο σύμπλεγμα εργοστασίων του River Rouge, εκεί όπου η Ford κατασκευάζει αυτοκίνητα από το 1927.

Στην πλήρως αυτοματοποιημένη γραμμή παραγωγής του F-150 το παρόν και το μέλλον προχωρούν δίπλα δίπλα. Η ησυχία και η οργή. Οι 580 PS των ηλεκτρομοτέρ δίπλα στους θηριώδεις big-block βενζινοκινητήρες. Ωστόσο έξω από το τεράστιο στέγαστρο παραγωγής του F-150 δεν είναι όλα ρόδινα για το Μπλε Οβάλ.

H Ford έχει δώσει προτεραιότητα στην κατασκευή άλλων εργοστασίων στο Κάνσας και το Τενεσί, σε Πολιτείες δηλαδή εξαιρετικά γενναιόδωρες σε επιχορηγήσεις. Το πιθανότερο μάλιστα είναι ότι μόνο το Μουσείο Henry Ford, τα γραφεία διοίκησης και το κέντρο σχεδιασμού και μηχανολογίας δεν πρόκειται να μετεγκατασταθούν.

Τον μακρινό και τόσο κρύο Γενάρη του 1987 μέναμε σε ένα μοτέλ στην περιοχή του Inkster, ανάμεσα στο διανυκτερεύον φαστφουντάδικο του Arby και ένα επίσης 24ωρο βενζινάδικο. Μάλιστα υπήρξαμε τότε και μάρτυρες ενός εγκλήματος όταν ένας τύπος που έμενε δυο πόρτες πιο κάτω από το δωμάτιο του φωτογράφου μας Colin Curwood, σκοτώθηκε από πυροβολισμούς μέσα στη νύχτα.

Τριάντα πέντε χρόνια μετά δεν έχει γίνει κάποια θεαματική βελτίωση ως προς την εγκληματικότητα: ο μέσος όρος φόνων στο Ντιτρόιτ το 2022 παραμένει ένας κάθε 22 ώρες. Κάποιες περιοχές εξακολουθούν να είναι πολύ επικίνδυνες, ειδικά το βράδυ. Σε κάποιες άλλες όμως η κατάσταση είναι σαφώς βελτιωμένη. Η πόλη αυτή την εποχή ζει την τέταρτη ή την πέμπτη αναγέννησή της.

Ετσι, την ίδια στιγμή που σε κάποια παρηκμασμένα προάστια τα σχεδόν ρημαγμένα εμπορικά κέντρα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, στο κέντρο η Gucci άνοιξε το δεύτερό της κατάστημα στην πόλη, τα πρώην γραφεία της Wurlitzer έχουν μετατραπεί σε ένα πολυτελές και πολύ δημοφιλές ξενοδοχείο, ενώ μπαράκια και γκαλερί ξεπηδούν σαν συντριβάνια με νερό της νιότης, αναβαθμίζοντας άλλοτε άγονα οικοδομικά τετράγωνα.

Την ίδια στιγμή οι κτηματομεσίτες κάνουν χρυσές δουλειές με την αγοραπωλησία πολυτελών διαμερισμάτων πάνω στο ποτάμι με θέα προς το Windsor και το Οντάριο και σχεδόν τη μισή τιμή από τα αντίστοιχα στο Central Park της Νέας Υόρκης.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 οι φυλετικές διαμάχες που κόστισαν τουλάχιστον 43 ζωές ώθησαν μεγάλο μέρος της αστικής τάξης σε μαζική έξοδο προς τα προάστια. Σήμερα, μολονότι αρκετοί μεγαλοαστοί έχουν επιστρέψει, ζουν στο γεμάτο ουρανοξύστες κέντρο της πόλης που ακόμα περιβάλλεται από εγκαταλειμμένα οικιστικά τετράγωνα τα οποία θυμίζουν δυστοπικό μυθιστόρημα του Cormac McCarthy.

Παρ’ όλα αυτά, διαφαίνεται μια τάση αντιστροφής αυτής της παρακμής, ένα κίνημα αστικής αναγέννησης που δείχνει να προσελκύει μικρές επιχειρήσεις, καλλιτεχνικές γειτονιές, μοντέρνα εστιατόρια και ένα μείγμα μαγαζιών που προσελκύουν τους νέους ανθρώπους.

Η οικονομική κατάσταση της πόλης δείχνει στα καλύτερά της εδώ και πολύ καιρό και οι τιμές για την απόκτηση κατοικίας υψηλότερες από ποτέ. Η δημοτική αρχή έχει κατασκευάσει μια νέα γραμμή τραμ που ενώνει το κέντρο της πόλης με την ανερχόμενη περιοχή του Market και τα αναβαθμισμένα πάρκα που την περιβάλλουν, ενώ ένα μεγάλο τμήμα ενός αστικού αυτοκινητόδρομου έχει μετατραπεί σε πεζόδρομο ήπιας κυκλοφορίας για ποδηλάτες, μέσα μαζικής μεταφοράς και αυτοκίνητα.

Το Ντιτρόιτ χρωστά το μεγαλύτερο ποσοστό της ανάπτυξής του μέσα στον 20ό αιώνα στην αυτοκινητοβιομηχανία. Και η παρακμή της πόλης ήταν άμεσα συνυφασμένη με τη σημαντική πτώση της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας επίσης. Η GM το 2009 κήρυξε πτώχευση, η Chrysler χρειάστηκε κρατική στήριξη για να μην κλείσει και η Ford βρέθηκε στα πρόθυρα της πτώχευσης περισσότερες από μία φορές.

Φυσικά πάντα υπήρχε ο αποδιοπομπαίος τράγος: οι πολιτικές του Λευκού Οίκου, η εύθραυστη οικονομία, η άρση του προστατευτισμού, οι ολοένα και πιο αυστηροί κανονισμοί για τις εκπομπές ρύπων. Οι ιαπωνικές αυτοκινητοβιομηχανίες ήταν οι πρώτες που έκαναν τη ζημιά με τα καλοφτιαγμένα και προσιτά αυτοκίνητά τους.

Το δεύτερο χτύπημα προήλθε από την Κορέα, ενώ η επίθεση των κινέζικων αμιγώς ηλεκτρικών μοντέλων μόλις έχει αρχίσει. Οι Μεγάλοι του Ντιτρόιτ φαίνεται ότι δεν έμαθαν απολύτως κανένα μάθημα από την ενεργειακή κρίση του ’70 και υποτίμησαν σοβαρά τις αλλαγές που έφερε η κλιματική κρίση.

Αντιθέτως, προσπάθησαν να διατηρήσουν την κλονισμένη εμπιστοσύνη των Αμερικανών πελατών τους με μηδενικά επιτόκια και φτηνά (αν όχι φτηνιάρικα) θηριώδη pick-up, ακολουθώντας μια αναχρονιστική πολιτική που μοιραία τους οδήγησε στην κατάρρευση.

Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά την παρουσίαση του πρώτου ηλεκτρικού μοντέλου της Tesla οι διοικήσεις της Ford, της GM και της Chrysler επιτέλους συνειδητοποίησαν ότι ο εξηλεκτρισμός μεσομακροπρόθεσμα είναι μονόδρομος. Και ότι αυτή η δραστική αναπροσαρμογή επιφέρει και την πλήρη αναθεώρηση των παλιών επιχειρηματικών τους μοντέλων. Για παράδειγμα τα μεγάλα σαλούν, τα οποία κάποτε ήταν το έμβλημα της οικονομικής ανέλιξης και καταξίωσης στις ΗΠΑ, πλέον ακόμα και εδώ αποτελούν παρελθόν.

Η κατηγορία των premium, αν εξαιρέσεις τη Lexus, βρίσκεται εδώ και καιρό στα χέρια των ευρωπαϊκών εταιρειών. Η έρευνα για εναλλακτικές τεχνολογίες, όπως για τις κυψέλες υδρογόνου, διεξάγεται κυρίως εκτός ΗΠΑ, την ίδια στιγμή που τα pick-up λειτουργούν σαν οπιοειδή που καθησυχάζουν μεν τα ταμεία, αλλά είναι ένα φαινόμενο που περιορίζεται αποκλειστικά στη Βόρεια Αμερική. Επομένως τα μοναδικά πραγματικά διαθέσιμα «εργαλεία» αυτή τη στιγμή είναι τα SUV και τα crossover, τα οποία όμως θα είναι αποδοτικά εφόσον τα συστήματα πρόωσης που διαθέτουν γίνουν πολύ σύντομα ουδέτερα σε άνθρακα.

Δεν υπάρχει εταιρεία από τους Big Three που να μη γνώρισε έντονες διακυμάνσεις τα τελευταία χρόνια. Οι Chrysler, Jeep, Dodge και Ram ανήκουν πλέον στον όμιλο Stellantis που κινεί τα νήματα από το Αμστερνταμ, παρόλο που υπάρχει ένα νέο εργοστάσιο κατασκευής Jeep στο Ντιτρόιτ. Η GM που «ξεφορτώθηκε» την Opel στη Stellantis, αποφάσισε ότι θα τα βάλει με όλο τον κόσμο μόνη της – μάλιστα στα σχέδιά της συμπεριλαμβάνεται η εκ νέου απόβαση στην Ευρώπη. Πρόσφατα μετέτρεψε ένα παλιό της εργοστάσιο στο Ντιτρόιτ σε γραμμή παραγωγής αποκλειστικά για EV.

Οσο για τη Ford, αυτή κι αν είχε τα τελευταία χρόνια πολυτάραχη διαδρομή. Ενεπλάκη σε κάθε λογής συνεργασίες και εξαγορές -Jaguar, Aston Martin, Mazda, Rivian, Jiangling, VW είναι μόνο μερικές- χωρίς ωστόσο να καταφέρει να αντιμετωπίσει τα πραγματικά καυτά ζητήματα, δίχως να καταφέρει να συνειδητοποιήσει τη συνολική «μεγάλη εικόνα». Πολλές φορές χαμένη σε αντιφατικές πρακτικές και λαβυρινθώδεις αποφάσεις η στρατηγική της Ford είχε αποτύχει να αποφέρει συνεπή αποτελέσματα.

Ακόμα και η πρόσφατη συμφωνία με τη VW για κοινή χρήση της ηλεκτρικής πλατφόρμας MEB δείχνει κάποιο άγχος. Δεν έχουμε αμφιβολία ότι το ηλεκτρικό Explorer που είναι βασισμένο στο ID.4 θα τα πάει θαυμάσια, αλλά γνωρίζουμε ότι η εν λόγω συμφωνία περιορίζεται στην υπάρχουσα πλατφόρμα και ότι η Ford προτίθεται να αναπτύξει το δικό της πλαίσιο για ηλεκτροκίνηση, το πιο επικερδές GE.2 matrix, το συντομότερο δυνατόν. Ρωτήσαμε τον John Lawler, πρώην επικεφαλής της στρατηγικής της εταιρείας και πρόσφατα προαχθέντα σε οικονομικό διευθυντή, ποια θα είναι τελικά η μελλοντική κατεύθυνση της Ford.

Οπως οι περισσότεροι επικεφαλής, Ο Lawler περιγράφει το μέλλον της Ford με φωτεινά χρώματα, τονίζοντας ότι η εταιρεία έχει και τα προσόντα και το κεφάλαιο για να επιτύχει. Διότι ο εξηλεκτρισμός απαιτεί τεράστια χρηματοδότηση. Σκεφτείτε ότι μέχρι το 2026 η Ford θα επενδύσει μόνο στον εξηλεκτρισμό 50 δισ. δολάρια. Ο Lawler υποστηρίζει ότι καμιά εταιρεία δεν θα βγάλει κέρδος από τα ηλεκτρικά μοντέλα πρώτης γενιάς και προβλέπει ότι η δεύτερη γενιά ηλεκτρικών αυτοκινήτων θα είναι αυτή που τελικά θα αποσβέσει στις επενδύσεις. Πώς θα είναι, όμως, αυτή η δεύτερη γενιά;

«Το όραμά μας είναι αυτοκίνητα που δεν θα ακολουθούν τις παραδοσιακές γραμμές σχεδιασμού», απαντά κάπως σιβυλλικά, αρνούμενος να επεκταθεί περισσότερο. Το Explorer που είναι προϊόν της συνεργασίας με την VW, παρουσιάστηκε ήδη αλλά θα είναι μόνο η αρχή. Σύμφωνα με τον Lawler «πρέπει να προσδιορίσουμε και να εξελίξουμε τη δική μας ψηφιακή πλατφόρμα». Σωστό, αλλά πότε θα μπορέσουμε να περιμένουμε κάτι απτό;

«Είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε στις μεταβαλλόμενες ανάγκες των πελατών μας», μας λέει ο Lawler, ο οποίος προσθέτει ότι κρίσιμος παράγων θα είναι η χρησιμοποίηση μιας κοινής πλατφόρμας στην οποία θα προσαρμόζονται διαφορετικά αμαξώματα που θα ταιριάζουν στις κατά τόπους απαιτήσεις. «Δεν κατασκευάζουμε πλέον παγκόσμια οχήματα, αλλά μπορούμε να κατασκευάζουμε διαφορετικά αμαξώματα σε κοινές πλατφόρμες. Η πολυχρηστική σχεδίαση και η κοινή χρήση μηχανικών μερών είναι το κλειδί».

Από τα γραφεία της Ford που βρισκόμαστε μπορούμε να δούμε το ασημένιο F-150 Lightning που μας περιμένει στο πάρκινγκ των επισκεπτών. Οταν φτάνουμε μπροστά του διαπιστώνουμε ότι στο παρμπρίζ βρίσκονται ήδη κολλημένες δύο κάρτες και ένα χειρόγραφο σημείωμα από ανθρώπους που ενδιαφέρονται να το αγοράσουν.

Προφανώς είναι ένα μεγάλο και βαρύ αυτοκίνητο, ωστόσο είναι ελαφρύτερο από αντιπάλους όπως το Rivian RT-01 και το σχεδόν γκροτέσκο ηλεκτρικό Hummer. Κάτω από το καπό, εκεί που παλιότερα ανέπνεαν 6κύλινδροι και 8κύλινδροι βενζινοκινητήρες, βρίσκεται πλέον ένα frunk, ένας αποθηκευτικός χώρος αρκετός για να χωρέσουν δύο σάκοι του γκολφ ή περίπου 600 κουτάκια μπίρας. Διαθέτει μια θηριώδη μπαταρία ενεργειακής χωρητικότητας 131 kWh.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, ακόμα και στην πιο πλούσια έκδοση η καμπίνα του θυμίζει περισσότερο ένα καλό μοτέλ παρά ένα πεντάστερο ξενοδοχείο. Παρά την ειδικά σχεδιασμένη ανεξάρτητη πίσω ανάρτηση, το κλασικό πλαίσιο τύπου σκάλας και το τεράστιο αμάξωμα δεν μπορούν να ξεπεράσουν τις οδηγικές αδυναμίες που πάνε πακέτο με αυτά. Το βάρος, η μάζα και ο ενθουσιασμός που πυροδοτεί η δύναμη κάνουν το σύστημα πέδησης να υποφέρει, κάτι που φαίνεται από το τρίτο κιόλας δυνατό φρενάρισμα.

Αυτό που πολλοί οδηγοί pick-up δεν θα μπορέσουν εύκολα να χωνέψουν είναι αυτή η σχεδόν κτηνώδης απόκριση στο πάτημα του γκαζιού. Είναι πραγματικά εξωπραγματική. Αν θελήσεις να εξαπολύσεις και τα 1.052 (!) Nm ροπής θα παραβρεθείς σε έναν κανονικό αγώνα κατς μεταξύ των τροχών και του ESP πριν το τελευταίο καταφέρει να ανακτήσει την πρόσφυση. Κάπως έτσι το 0-100 km/h επιτυγχάνεται μέσα σε 4,0” με ένα απόκοσμο ηλεκτρικό ουρλιαχτό. Σίγουρα το Lightning δεν είναι καθόλου συνηθισμένο.

Το F-150, η Mustang και το νέο Bronco αποτελούν τους τρεις πυλώνες της επιτυχίας της Ford στις ΗΠΑ. Δεν ξεχνάμε βέβαια και τη Lincoln, η οποία ακόμα προσπαθεί να γίνει το αντίπαλον δέος της Jaguar στη Βόρεια Αμερική. Το καταπληκτικό Ford GT τελικά δεν εκτιμήθηκε τόσο από τα μεγάλα πορτοφόλια, γεγονός που οδήγησε στην απόσυρση της προσπάθειας αναβίωσης του θρυλικού αρχέτυπου. Τα supermini και τα μικρομεσαία χάτσμπακ είναι, σύμφωνα με τη Ford, ζημιογόνα και οδηγούνται αναπόφευκτα προς την εξαφάνισή τους.

Το καλοκαίρι στο Ντιτρόιτ είναι θερμό και υγρό, αλλά το κρύο τον χειμώνα είναι απίστευτο. Τότε είναι που οι δρόμοι γεμίζουν με αλάτι και οι άστεγοι στριμώχνονται πάνω από τις σχάρες του μετρό από τις οποίες ξεπηδούν στήλες θερμού ατμού. Η ιστορία της πόλης είναι πανταχού παρούσα, όπως για παράδειγμα το μεγαλοπρεπές κτίσμα του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού που πλέον ανήκει στη Ford, η οποία δεν φείσθηκε εξόδων για να το ανακαινίσει και να το κάνει γραφεία για το σχεδιαστικό της τμήμα.

Στον αντίποδα, το παλιό εργοστάσιο της Packard φαίνεται να βρίσκεται στη μέση του πουθενά και κανένα σημάδι εργασιών δεν επαληθεύει ότι αυτός ο ερειπιώνας θα γίνει ένα συγκρότημα κατοικιών όπως ανακοινώνει η σχετική πινακίδα. Συνεχίζουμε με κάποιον δισταγμό την πορεία μας νότια μέχρις ότου δύο αρ ντεκό επαύλεις που ξεφυτρώνουν σχεδόν από το πουθενά  παίζουν τον ρόλο της πύλης σε μια πλούσια αστική γειτονιά που μοιάζει με ατόλη στον ωκεανό.

Περνάμε μια ολόκληρη μέρα μιλώντας με ανθρώπους που ξέρουν περισσότερα για τη Ford από όσα η ίδια η Ford θα ήθελε να αποκαλύψει για τον εαυτό της. Οι απόψεις τους ποικίλουν, αλλά όλοι συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι τελικά η αμερικάνικη εταιρεία θα τα καταφέρει. Το τμήμα με τους κινητήρες εσωτερικής καύσης «Ford Blue» που επικεντρώνεται στην εξέλιξη θερμικών κινητήρων θα εξακολουθεί να κερδίζει αρκετά χρήματα τα οποία θα επενδύει το ηλεκτρικό τμήμα της εταιρείας «Ford e».

Η κότα με τα χρυσά αυγά της βραχυχρόνιας τουλάχιστον κερδοφορίας είναι το πρόσφατα αναγεννημένο Bronco. Η αλήθεια είναι ότι η Ford άργησε χαρακτηριστικά να επανεφεύρει το μοντέλο, αλλά τουλάχιστον το αποτέλεσμα αυτής της μακρόσυρτης διαδικασίας είναι εντυπωσιακά καλό.

Οι οχτώ συνολικά εκδόσεις του Bronco καλύπτουν όλο το φάσμα αναγκών από το πιο προσιτό (Base) στο πιο πλούσιο (Everglades) και από εκεί στο πιο άγριο Raptor. Στην Αμερική μάλιστα κυκλοφορεί και το Bronco Sport, το οποίο ουσιαστικά είναι βασισμένο στο πλαίσιο του Focus. Και έπονται και άλλες παραλλαγές, όπως η κουπέ SUV έκδοση αλλά και ένα pick-up.

To 2026 αναμένεται το πρώτο αμιγώς ηλεκτρικό Bronco και θα ακολουθήσει η ηλεκτρική έκδοση του Escape. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Bronco, η Ford σχεδιάζει να καταστήσει και τη Mustang, μια βιώσιμη μάρκα κάτω από την ομπρέλα της μαμάς εταιρείας. Τη Mach I θα ακολουθήσουν πολύ σύντομα η πιο «άγρια» GT3 και η υψηλών επιδόσεων GT4. Μάλιστα θα υπάρξει και μια GT3 περιορισμένης έκδοσης, μόλις 250 κομμάτια, η οποία θα κοστίζει κοντά στα 250.000 δολάρια.

Σε περίπου τέσσερα χρόνια από τώρα θα έρθει και η δεύτερη γενιά της ηλεκτρικής Mustang Mach-E, η οποία εξελίσσεται σχεδόν από το μηδέν με στόχο αυξημένη ενεργειακή αποτελεσματικότητα, καλύτερες επιδόσεις και μεγαλύτερη αυτονομία. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, η Ford σχεδιάζει να προσφέρει δύο εκδόσεις της Mach-E, μία μικρότερη και μία μεγαλύτερη από τη σημερινή. Το 2028 αναμένεται να παρουσιαστεί η πρώτη αμιγώς ηλεκτρική εκδοχή του θρυλικότερου σπορ αμερικάνικου αυτοκινήτου. Οι ίδιες πηγές επιμένουν ότι η επερχόμενη Mustang E δεν θα προσφέρεται μόνο ως διθέσια, αλλά θα υπάρχει και ως τετράπορτο ή πεντάπορτο σπορ κουπέ.

Μολονότι τα μελλοντικά Bronco και Mustang θα διαθέτουν και EV εκδόσεις, οι κινητήρες εσωτερικής καύσης θα διατηρηθούν για όσο καιρό υπάρχει ζήτηση γι’ αυτούς. Το ίδιο θα ισχύει και για τα μεγαλύτερα SUV και pick-up. Αλλά αρκετά με τα μελλοντικά σχέδια. Εχουμε εδώ μπροστά μας ένα Bronco που το κινεί ένας V6 βενζινοκινητήρας των 315 PS με off-road πακέτο και τεράστια λάστιχα με διαστάσεις 315/70 R17. Η συγκεκριμένη έκδοση με πανοραμική οροφή πωλείται στις ΗΠΑ κάτω από 50.000 δολάρια, αν βέβαια μπορείς να βρεις κάποια. Βλέπετε αυτή τη στιγμή τα Bronco, όπως και τα Lightning, είναι κάτι σαν σπάνια εξωτικά πουλιά.

Ο αεροδυναμικός θόρυβος μαζί με τον θόρυβο που εισβάλλει από τον δρόμο επιβάλλουν να δυναμώσουμε την ένταση του ηχοσυστήματος για να ακούσουμε αξιοπρεπώς λίγο Dizzie Gillespie ή Herbie Hanckock. Την ίδια στιγμή οι ακραίες ρυθμίσεις της ανάρτησης της συγκεκριμένης έκδοσης, σε συνδυασμό με τα τεράστια ελαστικά καταστρέφουν κάθε έννοια ποιότητας κύλισης καθώς το Bronco χοροπηδάει πάνω από τις ανωμαλίες του δρόμου. Αλλά, μα την αλήθεια, ποιος νοιάζεται; Αλλωστε το Μίσιγκαν είναι διαβόητο για τις πιο μεγάλες λακκούβες σε όλη τη χώρα. Ούτε χόβερκραφτ δεν θα μπορούσε να τις εξομαλύνει.

Παίρνουμε τον δρόμο βόρεια προς τη λεωφόρο Jefferson, περνάμε το Belle isle με το περίφημο yacht club και κατευθυνόμαστε προς το St Clair Shores όπου τα «παλιά λεφτά» της αριστοκρατίας σμίγουν με τα πιο «φρέσκα» των επιτυχημένων ιδιοκτητών start-up εταιρειών. Το Bronco δείχνει να προσαρμόζεται έξοχα και στις δύο περιπτώσεις. Αλλωστε εδώ η βενζίνη εν έτη 2023 δεν είναι ακόμα τόσο ακριβή ώστε να αναγκάσει τους συντηρητικούς Αμερικανούς να αλλάξουν την κοσμοθεωρία τους.

Αν έχεις το χόμπι να ρυμουλκείς ποδήλατα, jet ski ή snow mobile εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την πόλη κάθε Σαββατοκύριακο θα πρέπει να βεβαιωθείς ότι το δίκτυο φόρτισης θα πυκνώσει σοβαρά πριν αποφασίσεις ότι θα κάνεις τέτοιου είδους ταξίδια με ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Και με δεδομένο ότι ολόκληρη η χώρα ακόμα δεν βιάζεται ιδιαίτερα για να εξηλεκτριστεί, το ότι ούτε η Ford ούτε οι παραδοσιακοί αντίπαλοί της δεν βρίσκονται στην πρωτοπορία του εξηλεκτρισμού δεν δείχνει να έχει -ακόμα- τραγικές για τις ίδιες συνέπειες.

Οπως συμβαίνει τα τελευταία 120 χρόνια, φαίνεται ότι η Ford είναι περισσότερο συντονισμένη με την παραδοσιακή αμερικάνικη ψυχοσύνθεση απ’ όσο θέλουμε εμείς οι υπόλοιποι να πιστέψουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Με το νέο Peugeot 408 στις ΗΠΑ
Όλες οι Corvette στην πίστα!
Οδοιπορικό στο Μαρόκο με το Dacia Duster